Serialożerca #1 - polskie seriale

Od dawna nie wspominałam o żadnym serialu, a wiadomo, że lato to idealny okres na nadrobienie zaległości, póki większość seriali ma przerwę między kolejnymi sezonami. W serii "Serialożercy" chciałabym Wam opowiedzieć o mojej historii z serialami, dlaczego odegrały one dużą rolę w moim życiu i skąd mam pewność, że zawsze będę je oglądać.

Pierwszym poważnym serialem był dla mnie "Dom", który oglądałam z babcią i wciąż pamiętam, jak bardzo przeżywałam trudne losy powojenne bohaterów. Podczas ostatniego odcinka, kiedy to wszyscy opuszczają kamienicę przy ulicy Złotej, płakałam jak bóbr i po raz pierwszy zrozumiałam, że szczęśliwe zakończenia to coś co występuje tylko w bajkach, w prawdziwym życiu realizm nie pozwala mówić o czymś tak ulotnym. Dla takiego dziecka obraz powojennej Warszawy był przygniatający, do bólu realistyczny, a przez to niesamowicie intrygujący. 

Kolejnym obrazem, który zapadł mi w pamięć i jest zgoła inny niż "Dom", to "Tygrysy Europy". Komedia opowiadająca o nowobogackiej elicie, która żyje głupio i próżnie. Nie wiążę z tym tytułem żadnych istotnych emocji, poza tym że oglądałam go kilkakrotnie, bowiem przez lata podczas letnich wakacji TVP emitowało powtórki tego serialu.

Na początku nowego tysiąclecia gustowałam już w serialach młodzieżowych tj. "Tajemnica Sagali", który przypadkiem widziałam też rok temu i moim zdaniem wciąż robi wrażenie, jak i "Trzy szalone zera" czyli wakacyjne, niesamowite przygody trójki pomysłowych nastolatków.

Wkrótce wolałam już seriale dla dorosłych kobiet, a jako 10-latce serial "Matki, żony i kochanki" był mi zakazywany przez rodziców, więc czekałam na wakacyjne powtórki, które były nadawane z rana czyli wtedy, kiedy nikt nie miał mnie na oku. Do dziś lubię otwierającą piosenkę Anny Jurksztowicz :)

Jak większość polskich serialomaniczek kochałam "Magdę M.", chciałam tak jak ona nosić grochy i mieć Pawła Małaszyńskiego za męża. Aktorska gra Joanny Brodzik podobała mi się również w "Kasi i Tomku", ale w czasach pierwszej emisji nie byłam z tym serialem na bieżąco. Dopiero 2 lata temu zapoznałam się z całością, która moim zdaniem jest fenomenalna, bo ten serial po tylu latach wciąż się nie zestarzał, a kluczowy w niej humor nie jest prostacki i sytuacyjny, ale bardzo uniwersalny. Wtedy na dobre zagościła era TVN-owskich seriali tj. "Niania", "Kryminalni", później "39 i pół", "Teraz albo nigdy", "BrzydUla" a wśród wciąż emitowanych "Lekarze" i "Prawo Agaty". W większości są to formaty wykupione z zagranicy i realizowane pod etykietą dobrze znanych, sprawdzonych seriali z wątkiem miłosnym o lekarzach, prawnikach, detektywach. Jedynym tytułem, który naprawdę skradł mi serce, dostarczył masę przemyśleń, wzruszeń zarówno z powodu dramatów jak i błogiej sielanki jest "Usta, usta". Myślę, że za jego sukcesem stoi świetnie dobrana ekipa aktorska w składzie Magdalena Popławska, Marcin Perchuć, Sonia Bohosiewicz, Wojciech Mecwaldowski, Magdalena Różczka i Paweł Wilczak, oraz dobrze skrojona, wartka fabuła. Choć niezmiernie żal mi było rozstawać się z tym serialem po zaledwie trzech sezonach, dziękuję scenarzystom, że nie przedłużali na siłę historii trzech małżeństw i przyjaciół, wycisnęli z niej wszystko co się dało i skończyli w odpowiednim momencie.

Niestety polskie produkcje w porównaniu z zagranicznymi wypadają bardzo blado, stąd w ostatnich latach mało który serial wzbudza moje zainteresowanie. Obecnie oglądam jedynie "Bez tajemnic" HBO z racji wysokiego poziomu aktorstwa, formuły zamkniętego pokoju terapeutycznego oraz interesującej mnie tematyki. Uwielbiam Krystynę Jandę i Magdalenę Cielecką, choć na największe pochwały w tej produkcji zasługuje odtwórca głównej roli, Jerzy Radziwiłowicz. Z polecenia wciąż czekają u mnie w kolejce do obejrzenia seriale "Krew z krwi" i "Misja Afganistan". Czy Waszym zdaniem warto jeszcze czekać na jakiś ciekawy polski serial? Czy oglądacie polskie seriale? Może znacie jakąś perełkę, o której wcześniej nie słyszałam? W kolejnej części Serialożercy dawka moich ulubionych brytyjskich seriali.