Rozrywka dla prostaków #6 - "Żyć nie umierać" i "Król życia"

Gdy mamy ochotę na filmowy zastrzyk optymizmu zazwyczaj pada na wybór amerykańskiej produkcji. W polskim kinie powstaje niewiele filmów z gatunku feel-good movie. Lecz na przestrzeni ostatnich tygodni swoje premiery miały dwa tytuły, które walczą o uśmiech i łzy u widza, mam na myśli „Żyć nie umierać” i „Króla życia”.

Oba te filmy łączy wspólny mianownik – nagła przemiana głównego bohatera, zwrot w podejściu do życia i podjęcie próby naprawy swoich dawnych błędów. Tak samo mamy do czynienia z najlepszymi nazwiskami z polskiej sceny aktorskiej – Tomasz Kot wciela się w Bartosza Kolano w filmie „Żyć nie umierać”, a Robert Więckiewicz gra Edwarda, który staje się „Królem życia”.

Pokrótce o samej fabule. Bartosz Kolano jest samotnym aktorem zajmującym się rozbawieniem publiki przed nagraniami programów telewizyjnych. Facet ma za sobą walkę z nałogiem alkoholowym, utratę żony i córki. Wykonując badania kontrolne dowiaduje się, że ma zaawansowane stadium raka i zostało mu niewiele czasu. Na początku wcale nie tak łatwo nawiązać mu kontakt z osobami, na których mu zależy. Ale dzięki temu „Żyć nie umierać” nabiera słodko-gorzkiego charakteru. Muszę przyznać, że nie jest to porywający film, jego koncepcja raczej przypomina filmy tworzone pod telewizyjną publiczność, ale ma on swoje momenty, które wzruszają i bawią.

Podobnie ma się rzecz z „Królem życia”. 40-letni frustrat, pracownik korporacji doznaje wypadku samochodowego, w wyniku którego  przechodzi zmianę osobowości. Odtąd Edward rzuca pracę, zakłada swoje ulubione kowbojki i wędruje po ulicach Warszawy, aby poznawać innych ludzi. Naprawia relacje ze swoją rodziną, pomaga dawnemu kumplowi z dzieciństwa, który walczy z alkoholizmem. Bardzo spodobała mi się scena, w której główny bohater znajduje pomysł na zarobek – staje na ulicy w ochraniaczu bokserskim i pozwala za 10 zł pobić się każdemu sfrustrowanemu człowiekowi.

Nie będę Was oszukiwać, że są to świetne filmy, ale mając całkiem przyzwoitą obsadę aktorską coś udało się wykrzesać z pomysłów scenarzystów. Przy „Żyć nie umierać” nieco się wzruszyłam i nawet zapłakałam nad losem Kota, a oglądając „Króla życia” towarzyszył mi lekki uśmieszek. Poczułam się zrelaksowana i oderwałam się na chwilę od swoich przyziemnych spraw. A więc nawet polskie produkcje dają radę. Na jesienne, ponure wieczory to tytuły idealne.